Rozdział 11 "Jestem Mary..."

Harry spędzał w szpitalu już czwarty dzień. Lekarze mówili, że nastąpiła duża poprawa, ale on jej wcale nie czuł. Był przybity nie tyle z powodu Emily, ale gdy myślał, co by było, gdyby jednak udało mu się popełnić samobójstwo, to po prostu wpadał w niemą rozpacz. Louis opowiadał mu, że to Megan zawdzięcza życie, że to ona najbardziej się o niego martwiła, przynosiła mu jedzenie pod drzwi. Styles nie mógł zrozumieć, co wpadło mu do głowy, że chciał zrobić takie świństwo przyjaciołom, rodzinie, fanom.
-Jestem idiotą.- powtarzał sobie.- Myślałem tylko o sobie, żeby sobie ulżyć i nie cierpieć już więcej. Ale nie wpadłem na to, że przez to mogę zranić najdroższych mi ludzi na świecie.
Meg, Zayn, Niall, Liam i Louis odwiedzali go codziennie. Byli pewni, że Harry doszedł już do siebie i że zapomniał o Emily. Wszystko na to wskazywało, bo chłopak śmiał się, żartował i ogólnie był taki jak dawniej. Nie domyślali się, że była to tylko przykrywka. Loczek obiecał sobie, że w obecności przyjaciół będzie zachowywał się normalnie, jakby nigdy nic się nie stało, bo nie chciał ich z powrotem zasmucać. Jednak tak naprawdę cierpiał z powodu Emily tak jak wcześniej i nic nie dawało mu o tym zapomnieć.
Jego przemyślenia przerwało wejście do sali lekarza z pielęgniarką, którzy wykonywali swój poranny obchód.
-Jak się czujesz, Harry?- zapytał doktor Jones.
-Świetnie. Kiedy będę mógł wyjść ze szpitala?
-Tak ci u nas źle?
-Nie, ale chciałbym już wrócić do domu.- rzekł Styles.
-Wrócisz jak przyjdzie odpowiednia pora.
-A kiedy przyjdzie ta odpowiednia pora?- nie dawał za wygraną Loczek.
-Jak przyjdzie, to przyjdzie. Musisz być cierpliwy.- droczył się lekarz.- Dobrze, dość tych żartów. Myślę, że za jakieś dwa, trzy dni będziesz mógł wrócić do domu. Musimy zrobić ci jeszcze badania, żeby sprawdzić, czy naprawdę czujesz się świetnie.
Harry już nie mógł się doczekać, Jedną z rzeczy, których z całego serca nienawidził, był szpital. Ale cieszył się, że w końcu opuści ten "raj na ziemi". Wiedział, że w domu będzie cierpiał, bo wspomnienia związane z Emily powrócą ze zdwojoną siłą, ale chciał wrócić tam, niż siedzieć w szpitalu, jakby był nie wiadomo jak obłożnie chory.
Nagle usłyszał pukanie. Spojrzał w stronę otwartych drzwi. Stała w nich dziewczyna, mniej więcej w tym samym wieku, co Harry. Była ubrana w białą koszulę nocną, a jej blond włosy splecione w warkocz, opadały na lewe ramię. Nie odznaczała się wysokim wzrostem, miała ok. 170 cm. Uśmiechała się do Loczka, miała piękny uśmiech.
-Przepraszam, mogę wejść?- zapytała.
-Tak, proszę.- odpowiedział zaskoczony Styles. Dziewczyna podeszła i usiadła na krzesełku, stojącym przy łóżku.
-Przepraszam, możesz pomyśleć, że jestem jakąś wariatką, bo wchodzę tu i do ciebie mówię, a ty nawet mnie nie znasz. Jestem Mary.- wyciągnęła do niego rękę, a on ją uścisnął.
-Miło mi cię poznać, mam na imię Harry.
-Wiem kim jesteś.- odpowiedziała.
-Rozumiem, że jesteś fanką i przyszłaś po autograf.- uśmiechnął się chłopak.
-Niezupełnie. To znaczy, w pewnym sensie jestem fanką, ale nie przyszłam po żaden autograf. Leżę tutaj od tygodnia i obserwuję cię odkąd tutaj trafiłeś. Jesteś cały czas smutny, leżysz całymi w tym łóżku i tylko gapisz się w sufit. Pomyślałam, że może chciałbyś pogadać o tym, czym się tak martwisz.
Harry nie wiedział, co jej odpowiedzieć. Widział ją po raz pierwszy w życiu, nie miał pojęcia, że cały czas go obserwowała. Była dla niego obcą osobą i mimo wszystko on dla niej też był obcy. Zaskoczyła go tą propozycją.
-Wiesz, z nikim jeszcze o tym nie rozmawiałem.- wyjąkał po chwili.
-Rozumiem. To nie będę ci już przeszkadzać. Przepraszam, zrobiłam z siebie idiotkę.
Już zabierała się do wyjścia, ale Loczek złapał ją za rękę. Przecież nie miał zamiaru zrobić jej przykrości i coś go ewidentnie do tej blondynki ciągnęło.
-Zaczekaj. Nie chciałem cię urazić.
-Nie uraziłeś mnie. Rozumiem cię, nie wiem co strzeliło mi do głowy, żeby tu przyjść. Z problemów trzeba zwierzać się przyjaciołom, a nie obcym osobom. Miło było cię poznać.
-Mary, poczekaj!- krzyknął.- To nie o to chodzi. Przecież nie jesteś dla mnie obca. Wiem jak masz na imię, rozmawiam z tobą. Po prostu zaskoczyłaś mnie. Jesteś bardzo odważna.
-To nie odwaga.- odpowiedziała dziewczyna.- Po prostu nie mogłam patrzeć jak cierpisz, dlatego tu przyszłam.
-Ja bym tak nie potrafił. Chodź, usiądź. Fajnie się z tobą gada. Opowiedz mi coś o sobie.

___________________________________________________

Cześć! Ludzie, DZIĘKI!!! Dziękuję z całego serca za te wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem, za ponad 1000 wejść i za 6 obserwatorów. Jesteście wspaniali, fantastyczni, świetni i Was po prostu kocham!!! Dzisiejszy rozdział chciałabym zadedykować Zulci 112, Sophie N oraz Sydney F. Z całego serca dziękuję Sophie (KLIK), Oli, Zayne (KLIK), Julie_C (KLIK), Lilce (KLIK), Pati (KLIK), Dziewczynie Polskiej (KLIK), Szczęściarze (KLIK) oraz anonimowi za komentarze. Nawet nie wiecie, jak wielką przyjemność mi sprawiłyście czytając mojego bloga i komentując. Jeszcze raz z całego serca dziękuję < 3
Następny rozdział w sobotę, serdecznie zapraszam ; )